Zapraszamy na oprowadzenie kuratorskie po wystawie „Patyk, na który nawija się niebo. O Mironie Białoszewskim”. O ekspozycji opowie kurator profesor Andrzej S. Kowalczyk.
4 grudnia (niedziela), godz. 13:00
Muzeum Literatury, Rynek Starego Miasta 20, Warszawa
Oprowadzanie potrwa około godziny.
Wystawa przygotowana z okazji Roku Mirona Białoszewskiego wprowadza w świat poetyckich metafor artysty. Tytułowy „Patyk, na który nawija się niebo” jest jedną z najpiękniejszych. Użyta między innymi w utworze „Czarna zima / ulica niezgaszona / świt” czy też we fragmencie „Tajnego dziennika” opisuje strukturę ludzkiej świadomości, wykorzystując obraz patyka, na który nawijają się ciągi widoków, myśli, zmysłowych oraz duchowych poruszeń.
Na wystawie poezję Mirona Białoszewskiego przedstawiono przez pryzmat sztuki współczesnej. Do współpracy przy stworzeniu projektu zaproszony został Wojciech Bąkowski, artysta wizualny, muzyk i poeta, od lat zafascynowany postacią i pisarstwem Białoszewskiego.
Na wystawie „nawijają się” na siebie kolejne poetyckie płaszczyzny: dźwiękowa, tekstowa oraz wizualna. Wybrzmiewa w nich głos samego poety, odsłuchiwany z nagrań utworów czytanych przez Białoszewskiego, które ze zbiorów w Muzeum Literatury wybrał Wojciech Bąkowski. Splatają się one z rękopisami, wśród których szczególne znaczenie mają teksty dotyczące snów oraz wiersze z ostatniego etapu twórczości, napisane po przeprowadzce Mirona na ulicę Lizbońską 2 w Warszawie. Stworzył w nich, jak również w „Tajnym dzienniku” oraz „Chamowie”, wyrazisty obraz bloku, w którym w latach 1975-1983 mieszkał, w tym między innymi korytarza awaryjnego na 11 piętrze, łączącego wszystkie klatki budynku. Było to miejsce jego samotnych nocnych spacerów, kontemplacji i obserwacji miejskiego pejzażu widocznego przez okna, a po latach także przestrzeń, w której pierwotnie prezentowana była otwierająca wystawę instalacja artystyczna Wojciecha Bąkowskiego zatytułowana „Patyk, na który nawija się niebo”. Zaprezentowana podczas drugiej edycji Spotkań Mironologicznych w 2019 roku praca Bąkowskiego została wtedy zdewastowana. Zrekonstruowana przez artystę specjalnie na potrzeby wystawy w Muzeum Literatury, w wyjątkowy sposób przekłada tytułową metaforę, wywodzącą się z twórczości Białoszewskiego, na język sztuk wizualnych.
