September 25 – January 12, 2025
The Adam Mickiewicz Museum of Literature in Warsaw is pleased to present the first solo exhibition in a European museum of the North American artist Alexandra Grant, known for her love of language. Through her interdisciplinary approach, Grant seeks to visualize and embody literary works in her artwork.
Grant was born in 1973 in Fairview Park, Ohio, and lives and works in Los Angeles and Berlin. She is a contemporary mixed media artist whose body of work includes painting, sculpture, photography, installation and video, as well as publishing. Her art is characterized by an interdisciplinary fascination with language as image, particularly in embodying the written word, an ideal subject for an exhibition at the Museum of Literature. Grant has exhibited in museums and galleries around the world, and her works are in museum collections such as the Los Angeles County Museum of Art (LACMA), the Museum of Contemporary Art (MOCA) in Los Angeles, the Blanton Museum of Art in Austin (Texas), among others. Grant engages with the work of writers, poets, philosophers and linguists, including Wisława Szymborska, Michael Joyce, Hélène Cixous, Keanu Reeves, and Sophocles, thus earning the title of ‘a radical collaborator’. The artist calls herself ‘a writer who writes with materials’. Grant co-founded X Artists’ Books and runs the grantLOVE project, which supports artists and arts education through the sale of art editions.
The exhibition “Alexandra Grant. Word. Image. Space” highlights the artist’s diverse approaches to her literary interests and features painting, sculpture, photography, video installation and publishing projects. The highlight of the exhibition will be works inspired by Wislawa Szymborska’s poetry – from Grant’s 2009 series Whispers – as well as new works prepared specifically for the exhibition, such as a large-format sculptural installation made of wire and neon works. The artist will also present a series of works created after texts by writer Michael Joyce, a well-known author of hypertexts. One of the key ideas of the exhibition is to show Grant’s artistic relationship with Szymborska and Joyce. The neon pieces, wire sculpture-installation and painted tondos are all site-specific works, designed especially for the exhibition and designed for the specific spaces of the Museum of Literature. A separate focus of the exhibition, but closely related to the literary theme, will be the presentation of the activities of the publishing house X Artists’ Books, co-founded by Alexandra Grant with Keanu Reeves, and part of the Los Angeles-based artist’s private archive.
Alexandra Grant. Word. Image. Space was organized in close collaboration with the artist and with Irena Kain, a promoter of Polish art in Switzerland and Germany, who initiated and co-curated the project. The curator and author of the exhibition strategy on the part of the Museum is Dr. Anna Lipa.
A catalog will be published with an interview between Kain and Grant, and essays by Marta Smolinska, Anna Lipa, and Jarosław Klejnocki.
Michael Joyce
“The sense of taking part,” on Alexandra Grant
Alexandra Grant’s and my collaboration began just about twenty years ago after, while researching a project of drawing in space, she Googled the word “domesticity” and came upon a text bearing that title from a hyperfiction of mine, “Reach” published in the Iowa Review Online.** She contacted me to ask if she could use my quote in her work.
I made my own search and discovered that in an Los Angeles gallery show dedicated to new drawing, Alexandra had showed a large scale (ten foot by four foot) drawing based upon a complex process of intramediation from text to twisted wire textual sculpture to a reinscription and tracing of the sculpture’s cast shadows upon the drawing paper. I emailed back and asked her if she would like to collaborate.
And so we began collaborating more explicitly, exchanging work, designs, and ideas as well as exhibition and publication strategies over the internet. One such work, “Nimbus,” a large, kinetic wire sculpture based on a text of mine involves a network of twisted wire words woven backwards into a spinning globular form about seven feet tall. Its shifting shadows projected against the gallery walls made ethereal filaments glimmer when seen from the street. The text has disappeared into its form, in Alexandra’s phrase “held in confidence rather than revealed.”
After toying for a while, likely at my professorial insistence, but also because we both were influenced by the work of Hélène Cixous, in creating a series of collaborative text-image works to be called, in a somewhat Cixousian turn, “indécritions,” loosely translated as “non-description,” we tossed that term away and just had fun.
Just after that I wrote texts for—and at Alexandra’s insistence gingerly contributed minimal drawing and underpainting to—a four panel series of 10×4 foot paintings on paper which took their inspiration from Cixous’ Three Steps on a Ladder of Writing.
Still, as a term which meant to examine the flow from image to text and vice-versa, looking at ideas of coding, correspondences, and mediation, I think now “indécritions” had some things going for it. As a portmanteau word it meant to play upon the notions of unwriting and undrawing alike, which emerge not only from language to language, but also from text to image, spoken language to written word, and representations in two dimensions to three dimensional objects. It also meant to cast a sly look at how any collaboration between a man and a woman, especially one conducted over generations, almost despite them seems indiscrete.
Now that first collaborative work of ours, “Nimbus” has been so nimbly translated for this exhibit by my dear friend, Kasia Bazarnik as part of Alexandra’s exhibit in Warsaw. It happens that I grew up in Buffalo New York not far away from one of the nearly twenty cities in the US named after Warsaw, and this particular one, Warsaw, NY has in recent years surpassed the seasonal snowfall in Buffalo with 401 centimeters inches of snow to Buffalo’s mere 246 centimeters.
Anyone who grew in such snow country can recall the shape of breath in air, perhaps even sense how the words secret themselves, crystalline passengers gazing out from inside these small, vagrant cumuli, drifting away like zeppelins, or glass soap bubbles suddenly popping, momentarily leaving a droplet suspended in air, dry and flat, then fast falling. But to think that what one writes shapes itself likewise before you, the recurrence of one’s ordinary rhythms, the accustomed vowels and consonantal articulations themselves reticulated like lewd brambles clinging to one another in a dank swale (or, perhaps more decorously though no less fervid, the lofty, gloriously imbricated branches of the polars along the Vistula that so enchanted Mickiewicz) was unimaginable.
That the mind—or what escapes it as breath written down and scored for another’s breathing– itself forms whorls, coves, and eddies like the paisley of fingerprints— each sentence as distinct from another, the procession of even commonplace marked like the bright network of silvery pores upon the skin of an infant– is a surprise.
It is a shift from all this, from thinking “I wrote this, do you see” to actually seeing (the act of it, the handiwork) the craft of it before you, the words backward wire shapes sprawling along the only vaguely longitudinal coordinates of unseen magnetic fields, and yet seemingly fastened upon nothing. The joy I felt seeing Alexandra’s work “Nimbus,” conceived “after” a text of mine, was a delight in my own language that I have felt otherwise, her art giving the shape of breath and hand to the air and yet knowing that, were these words some other ones or one’s—be they other words or another man or woman’s— they would form themselves differently under her fingers, winding the languorous knots of their wire orbits otherwise. More, knowing that in some sense it would not matter, whether anyone has read them before this or ever will, the reading now quite something else, a making one’s way through the void, weaving a cocoon like the Milky Way seen from beyond this galaxy. To be outside language and yet to see oneself woven in it is a pleasure like a dream.
I think of the lines Symborska’s wonderful poem “Conversation with a Stone,” which begins
I knock at the stone’s front door
“It’s only me, let me come in.
I want to enter your insides,
have a look around,
breathe my fill of you.”
“Go away,” says the stone.
“I’m shut tight.
And where later in the poem she, or the rock, explains
You lack the sense of taking part.
No other sense can make up for your missing sense of taking part.
Even sight heightened to become all-seeing
will do you no good without a sense of taking part.
It was that Alexandra brought to my work, as she has to so many writers before or since, including especially Symborska, not just sight heightened to become all-seeing but a full sense of, through all her senses, taking part.
** https://archive.the-next.eliterature.org/TIRweb/tirweb/archives/michael_joyce/domesticity.html
Michael Joyce
„Zmysł udziału” – o Alexandrze Grant
Moja współpraca z Alexandrą Grant zaczęła się jakieś dwadzieścia lat temu, kiedy artystka, zbierając w sieci materiały do projektu dotyczącego rysowania w przestrzeni, guglowała słowo domesticity (życie domowe; domowość) i natknęła się na tekst o takim tytule, pochodzący z mojego hipertekstu pt. „Reach” opublikowanego w „The Iowa Review Online”[*].Skontaktowała się ze mną, żeby zapytać, czy może wykorzystać cytat z niego w swojej pracy.
Przeprowadziłem własne poszukiwania i odkryłem, że w pewnej galerii w Los Angeles specjalizującej się w nowym rysunku Alexandra wystawiała wielkoformatową pracę (wymiarów ok. 3m x 1,2m) – rysunek powstały w wyniku złożonego procesu intramediacji wychodzącego od tekstu, przełożonego na tekstową rzeźbę z powyginanego drutu, której cień zapisano na papierze. Odpowiedziałem na jej mail, pytając, czy miałaby ochotę zrobić coś ze mną.
I tak zaczęliśmy bliższą współpracę, wymieniając się dziełami, projektami i pomysłami, a także strategiami wystawiania i publikacji w Internecie. Jedna z naszych wspólnych prac to „Nimbus” – duża, ponad dwumetrowej wysokości, kinetyczna rzeźba z drutu oparta na moim tekście, składająca się z sieci słów wyplecionych z drutu, układających się w wirującą kulistą formę. Ruchome cienie rzucane przez tę instalację na ściany galerii sprawiają, że eteryczne włókna migoczą, gdy patrzy się na nie z ulicy. Tekst znika w swojej formie – by użyć słów Alexandry – „raczej pozostając w ukryciu niż ujawniając się”.
Powstałą po pewnym czasie serię wspólnych tekst-obrazów nazwaliśmy, idąc za Hélène Cixous – pewnie na skutek moich profesorskich nacisków –„indécritions”, co można by luźno przetłumaczyć jako „nie-opisy”, ale również dlatego, że oboje byliśmy pod wpływem jej pism, jednak po jakimś czasie eksperymentowania porzuciliśmy ten termin i po prostu dobrze się bawiliśmy.
Niedługo potem napisałem teksty, do serii czterech paneli o rozmiarach 3m x 1,2m, zainspirowanych książką Cixous Three Steps on a Ladder of Writing, do których z dużą niepewnością – za namową Alexandry – dołożyłem minimalistyczne rysunki i tło.
Mimo to, kiedy myślę teraz o ideach kodowania, korespondencji i mediacji, sądzę, że jednak „indécritions” ma coś do zaoferowania jako termin odnoszący się do badania przechodzenia od obrazu do tekstu i na odwrót. To słowo-walizka miało w równym stopniu nawiązywać do pojęć niepisania i nierysowania, które pojawiają się nie tylko przy przejściu z jednego języka na drugi, ale także z tekstu do obrazu, z mowy do pisma i od reprezentacji w dwóch wymiarach do trójwymiarowych obiektów. Chodziło również o to, aby rzucić przewrotne spojrzenie na to, jak każda współpraca między mężczyzną a kobietą, zwłaszcza ta odbywająca się między pokoleniami, czy wręcz pomimo różnicy między nimi, wydaje się odbywać bez zahamowań.
A teraz ta nasza pierwsza wspólna praca, czyli „Nimbus”, została zgrabnie przełożona przez moją drogą przyjaciółkę, Kasię Bazarnik, na potrzebę wystawy Alexandry w Warszawie. Tak się składa, że dorastałem w Buffalo, w stanie Nowy Jork, niedaleko jednej z prawie dwudziestu miejscowości w USA nazwanych na cześć Warszawy. I ta Warszawa w stanie Nowy Jork przebiła Buffalo, jeśli chodzi o sezonowy poziom opadów śniegu, który osiągnął tam 401 cm w porównaniu do skromnych 246 cm w Buffalo.
Każdy, kto dorastał w tak śnieżnej okolicy potrafi sobie przypomnieć kształt, jaki przyjmuje w powietrzu oddech, a może nawet to uczucie, kiedy słowa wypływają z ust – skrzący pasażerowie zerkający na zewnątrz z wnętrza małych, wędrujących tu i tam chmurek, dryfujących jak zeppeliny, albo szklane bańki mydlane pękające nagle, na chwilę pozostawiając w powietrzu kroplę, suchą i płaską, spadającą szybko. Ale pomysleć, że to co się pisze można uformować w podobny sposób przed oczami – powtarzalność czyichś zwyczajnych rytmów, oswojonych samogłosek i spółgłoskowych wybrzmień splecionych jak sieć lubieżnych jeżyn, sczepionych z sobą w wilgotnym rowie (czy też, może nieco bardziej stosownie, choć nie mniej żarliwie, wyniosłe, wspaniale skrzyżowane gałęzie topoli wzdłuż Wisły, co tak urzekły Mickiewicza) – to było niewyobrażalne.
To, że umysł, albo to, co z niego wypływa jako zapisany oddech, zanotowane dla czyjegoś innego oddechu, sam formuje się w wiry, zwoje i pętle, jak deseń paisley na odcisku palca, w którym każde odrębne zdanie, nawet procesja banałów, wygląda jak jasna sieć srebrzystych żyłek zaznaczonych na skórze niemowlęcia – to niespodzianka.
Tu chodzi o zmianę – o przejście od tego wszystkiego, od myślenia „ja to napisałem, widzisz?” do faktycznego zobaczenia na własne oczy rękodzieła (aktu uczynienia tego, ręcznej roboty), do tych słów odwróconych w drucianych kształtach, ciągnących się wzdłuż tylko niejasno zaznaczonych współrzędnych niewidocznych pól magnetycznych, a jednocześnie nieprzymocowanych do niczego. Radość, jaką odczuwałem, widząc „Nimbus” – stworzoną na kanwie mojego tekstu pracę Alexandry, jej sztukę nadającą powietrzu kształt oddechu i dłoni, była zachwytem nad moim własnym językiem, który odbierałem w inny sposób, wiedząc, że gdyby to były inne słowa lub kogoś innego, jakiegoś innego mężczyzny lub kobiety, uformowałyby się inaczej pod jej palcami, inaczej wiłyby się rozmarzone sploty drucianych orbit. Co więcej, wiedząc, że w pewnym sensie nie miałoby znaczenia, czy ktokolwiek przeczytał je wcześniej, albo czy kiedykolwiek to zrobi, bo czytanie jest teraz czymś zupełnie innym, przebijaniem się przez pustkę, tkaniem kokonu przypominającego Drogę Mleczną widzianą spoza tej galaktyki. Być poza językiem, a równocześnie widzieć siebie wplecionego weń – to przyjemność jaka może się przyśnić.
Przychodzi mi teraz na myśl cudowny wiersz Szymborskiej „Rozmowa z kamieniem”, który zaczyna się tak:
Pukam do drzwi kamienia.
– To ja, wpuść mnie.
Chcę wejść do twojego wnętrza,
Rozejrzeć się dokoła,
Nabrać ciebie jak tchu.
– Odejdź – mówi kamień –
jestem szczelnie zamknięty.
A później poetka, czyli kamień, tłumaczy, że
brak ci zmysłu udziału.
Żaden zmysł nie zastąpi ci zmysłu udziału.
Nawet wzrok wyostrzony aż do wszechwidzenia
Nie przyda ci się na nic bez zmysłu udziału.
To jest właśnie to, co Alexandra wniosła do mojego dzieła, podobnie jak do dzieł innych pisarzy i pisarek, w tym zwłaszcza Szymborskiej – nie tylko wzrok wyostrzony do wszechwidzenia, ale i zmysł udziału w pełnym sensie tego wyrażenia.
Przełożyła Katarzyna Bazarnik
[*] https://archive.the-next.eliterature.org/TIRweb/tirweb/archives/michael_joyce/domesticity.html
